Wybiega 10 ulic - widać to na planie zamieszczonym w recenzowanej książce oraz na innych - bardziej dokładnych.

Oczywiście był to Henryk I Brodaty. W dokumencie nie wspomina się o osadzie targowej, lecz o zyskach z targów w Oleśnicy. W rzeczywistości targi w Oleśnicy powstały po 1232 r. Autor powinien o tym wiedzieć, gdyż są to informacje z Kwartalnika Powiatu Oleśnickiego nr 1 z 2005 r., autorstwa W. Ożgi.

Pominięto opracowanie prof. Mirosława Przyłęckiego "Zabytki Oleśnickie". Uchroniłoby to autora od istotnych błedów. Pominięcie adresu tej strony www świadczy, że autor nie wykorzystał całej literatury przedmiotu. Co dało się zauważyć.

Chochlik drukarski sprawił, że na stronie 13. (wiersz 18. od góry) zamiast oczywiście Henryka I Brodatego wymieniony jest "Henryk III Brodaty" (pomyłka polega na zmianie rzymskiej numeracji jego imienia; na stronie 24. jest już właściwie oznaczony). Na stronie 24. (wiersz 20. od góry) zamiast całkowicie poprawnej daty 22 lutego 1255 roku widnieje częściowo błędna data "25 lutego 1255 roku" (innymi słowy: zgadza się tutaj rok nadania Oleśnicy praw miejskich, ale już dzień, niestety, nie). W podpisie pod rysunkiem zabytkowej wieży wodociągowej na stronie 58. zamiast naturalnie poprawnej daty 1896-1897 niestety znalazła się - w tym przypadku nie z winy chochlika, tylko mojej - błędna data "1868" (akurat tej daty wybudowania wymienionej wieży przez nieuwagę nie sprawdziłem, do czego ze wstydem uczciwie się przyznaję). Z kolei w podpisie pod fotografią nagrobka na stronie 68. zamiast, rzecz jasna, Karola Krzysztofa figuruje "Karol Fryderyk" (a więc doszło tu - w odróżnieniu do strony 44. - do zmiany drugiego imienia tegoż księcia).

Powołując się na bliżej nieokreśloną "opinię" prof. dra hab. Krystyna Matwijowskiego, jakoby "od 15 lat znaną w Oleśnicy", wyraźnie kwestionuje Pan podaną przeze mnie informację, że pierwsza wzmianka źródłowa o Oleśnicy pochodzi z dokumentu biskupa wrocławskiego Żyrosława II, wystawionego w roku 1189. Otóż jestem święcie przekonany, że informację tę kwestionuje Pan niesłusznie i niepotrzebnie.

Po pierwsze, ów znakomity wrocławski historyk co prawda wyraził przed laty własne, warte zastanowienia, wątpliwości co do tego, czy aby na pewno w rzeczonym dokumencie chodzi o nasze późniejsze miasto, ale - jak na razie - w historiografii nadal obowiązują naukowe ustalenia (np. historyków: prof. dr hab. Zofii Kozłowskiej-Budkowej, dra hab. Leonarda Smołki czy prof. dra hab. Jana Drabiny), z których jednoznacznie wynika, że Żyrosław II wymienia w swym dokumencie jednak właśnie śląską Oleśnicę (nikt jeszcze nie przedstawił żadnych dowodów naukowych na to, że jego dokument mówi o zupełnie innej Oleśnicy).

A o tym, że nadal obowiązują świadczy m.in. następująca publikacja: Jan Drabina, Historia miast śląskich w średniowieczu , Kraków 2000, s. 131 (niech Pan łaskawie zwróci uwagę na rok wydania).

Ta opinia wpłynęła 29 kwietnia 1993 r. do Towarzystwa Przyjaciół Miasta Oleśnicy. Należał Pan wówczas do wpływowych członków TPMO i powinien tę opinię znać. Dotyczyła ona publikacji przygotowywanej do druku przez TPMO. W niej autor napisał analogiczne sformułowanie. Na to prof. dr hab. Krystyn Matwijowski, jako recenzent tego wydawnictwa, stwierdził:

"... 1189 - dokument Żyroslawa, choć jeszcze w monografii Oleśnicy jest traktowany przez sp. dr B. Turonia jako dotyczący tego miasta, to współcześni badacze zidentyfikowali go, a raczej wymieniona w nim miejscowość jako Oleśnicę Małą..."

Co do naukowych ustaleń historyków, na których Pan się powołuje - prof. Z. Kozlowska-Budkowa, od dawna już nie żyje (zm. w 1986 r.), nie mogła tych badań uwzględniać. Pozostali wymienieni historycy badań w tym kierunku nie prowadzili. Prof. Jan Drabina podał tę datę w pierwszym wydaniu tej książki z 1987 r. Gdyby znał opinię prof. K. Matwijowskiego - niechybnie by ją w wydaniu z 2000 r. poprawił.

Tak więc w publicystyce oleśnickiej nie powinniśmy kojarzyć od 1993 r. dokumentu Żyrosława z naszą Oleśnicą.

Badania w tej dziedzinie ciągle trwają i być może w tym roku ukaże się książka, w której pojawi się najprawdopodobniej nowa koncepcja identyfikacji miejscowości związanej z tą datą (o tym dowiedziałem się kilka dni temu. Autor zastrzegł sobie, aby jej nie publikować do czasu wydania książki). Ale nie będzie ona także potwierdzać Pana sformułowania. Nawiasem mówiąc dokument Żyrosława zamieszczam na tej stronie.

Za nieprawdziwą uznaje Pan informację, że figurki aniołków, niemal tańczące na baldachimie ambony kościoła Zamkowego, uzupełniają tarcze herbowe Podiebradów, Hohenzollernów, Piastów legnicko-brzeskich i książąt meklemburskich. Według Pana na owych tarczach widnieją zupełnie inne herby.

Wyjaśniam więc Panu, że informację tę powtórzyłem m.in. w ślad za dwiema publikacjami: Katalog zabytków sztuki w Polsce , seria nowa, t. IV: Województwo wrocławskie , pod red. Jakuba Pokory i Mieczysława Zlata, z. 1: Oleśnica, Bierutów i okolice , oprac. Anna Chrzanowska i in., Warszawa 1983, s. 55 (ta nieoceniona książka ma charakter naukowy); Przewodnik po bazylice mniejszej pod wezwaniem św. Jana Apostoła w Oleśnicy. Historia miasta i kościoła , oprac. Wiesław Piechówka, Oleśnica 2000, s. 17.

Jest to błąd, który jest znany od czasu, gdy zająłem się heraldyką księstwa oleśnickiego. Szczególnie dotyczy to tzw. herbu księstwa legnickiego - brzeskiego. Kilkadziesiąt metrów dalej, na terenie zamku znajdują się tarcze herbowe Elżbiety Magdaleny córki Jerzego II Piasta - księcia legnicko-brzeskiego. Wystarczy je porównać (kryterium - krzyż na przepasce), aby wiedzieć, że na ambonie znajduje się inny herb niż księstwa legnicko-brzeskiego. Na tej stronie staram się udowodnić, ze jest to herb księstwa żagańsko-głogowskiego. Jak już udowodniłem - w katalogach zabytków i hasłach w leksykonach dotyczących Oleśnicy są różne - niekiedy znaczne błędy. I jest to zrozumiałe - nikt nie jest w stanie być specjalistą od wszystkich miast i wszystkich kościołów. Ponadto historia się rozwija i pojawiają się nowe odkrycia i hipotezy. Nie można ciągle przepisywać bezkrytycznie ze starych źródeł.

Negowana przez Pana ciekawostka dotycząca biegu sklepionego pod renesansowym pałacem przejazdu, wybudowanego jeszcze wedle prawideł średniowiecznej sztuki wojennej, pochodzi - o czym dobrze Pan wie - z niezwykle rzetelnej książki historyka sztuki dr Marii Starzewskiej ( Oleśnica , Wrocław 1963, s. 56). Przyjmując do wiadomości, że w tej sprawie ma Pan własny pogląd, zwracam Panu uwagę, że w takim razie powinien Pan polemizować nie tyle ze mną, ile właśnie z dr Starzewską, a ściślej - z jej opinią, którą, jak na razie, tylko Pan publicznie nie podziela.

Nie można ciągle bezkrytycznie przepisywać stare teksty. Niekiedy warto podejść do zamku i przypatrzeć się konstrukcji pałacu. Albo sięgnąć do dostępnych planów pałacu. Plany pałacu znajdują się w długiej kolejce do umieszczenia na tej stronie www.

Podważa Pan również informacje dotyczące monet bitych w oleśnickiej mennicy. Wyjaśniam więc, że zaczerpnąłem je z wiarygodnej publikacji: Edmund Kopicki, Katalog podstawowych typów monet i banknotów Polski oraz ziem historycznie z Polską związanych , t. VIII cz. 1, Warszawa 1982, s.: 104, 132, 175, 177, 190 i 199.

Korzystam z innego katalogu - internetowego. Trudno mi uwierzyć żeby E. Kopicki mógł podać informacje (które Pan przedstawia na stronie 30), że wymienione monety były bite w Oleśnicy (w rzeczywistości w Złotym Stoku). Także trudno uwierzyć, aby E. Kopicki podał daty bicia monet oleśnickich, w okresie gdy mennica była zamknięta na polecenie cesarza. Faktyczne daty bicia (uzasadnione faktami historycznymi) są podane na mojej stronie - wystarczyło przeczytać.

Proszę Pana, informację tę powtórzyłem m.in. w ślad za cennymi wydawnictwami poświęconymi Aniołowi Ślązakowi autorstwa trzech filozofów: prof. dra hab. Leszka Kołakowskiego ( Świadomość religijna i więź kościelna , Warszawa 1965, s. 399), prof. dra hab. Jerzego Prokopiuka ("O Aniele Ślązaku słów kilka", [w:] Anioł Ślązak, Cherubowy wędrowiec , Mikołów 2000, s. 4.) i prof. dra hab. o. Jana Andrzeja Kłoczkowskiego ( Drogi człowieka mistycznego , Kraków 2001, s. 121).

wymienieni autorzy nie są umieszczeni w Bibliografii książki. Skąd więc powoływanie się teraz na nich? Powtarzam jeszcze raz - każdy profesor ma swoją specjalność i w niej jest znawcą.

Nie zgadza się Pan z poglądem, że w wiekach średnich oleśnicki rynek był jednym z największych rynków na Śląsku. Niech zatem ma Pan świadomość, że pogląd ten wygłosił świetny mediewista, na którego już się tu dwukrotnie powoływałem, czyli - prof. dr hab. Jan Drabina ( Historia miast śląskich w średniowieczu , Kraków 2000, s. 134).

Prof. J. Drabina pisał o tym w 1987 r. (pierwsze wydanie tej książki). Wówczas trudno było uzyskać od UM poszczególnych miast informację o wymiarach dawnych rynków. Nasz rynek ma wymiar ok. 140 x 70 m. Czyli prawie 1 ha. Wymiary innych wybranych rynków miast Dolnego Śląska: Lwówek Śląski (lokacja 1217 r.) - 216x80 m; Złotoryja (lokacja 1211 r.) - 180x65m , Głogów (lokacja 1253 r.) - 150X100 m; Środa Śląska (lokacja przed 1223 r.), długość - 335 m, szerokość najmniejsza 30-32 m, szerokość największa 58 m, całość około 2,6 ha. Strzegom (lokacja przed 1239) - 140 X 106 m. Namysłów (lokacja przed 1270 r.) - 135X80 m. Skąd ten błąd wśród historyków? Najpewniej pochodzi z: Pudełko J. Zagadnienie wielkości powierzchni średniowiecznych miast Śląska. Ossolineum. Wrocław 1967. W niej pomyłkowo podano, że wymiar rynku Oleśnickiego wynosi pomiędzy 2-3 ha (niestety, zapomniałem zapisać dokładną wartość). I dlatego sytuowany był pod względem wymiarów blisko rynku wrocławskiego mającego ok. 3,6-3,7 ha. Stąd zapewne ten wymiar lub opinia o wielkości rynku znalazła się w publikacjach innych autorów. M.in tę wartość (3,6 ha) podała J. Lamparska w artykule dotyczącym Oleśnicy. Słowo Polskie 26.03. 2004.

Natomiast zasadnie pyta Pan, czy prawdziwa jest wzmianka, że głównym autorem projektu dźwignięcia z ruin kościoła Zamkowego (po katastrofie budowlanej w roku 1905) był wrocławski architekt Hans Poelzig. Odpowiadam: wzmiankę tę znalazłem w dokumencie z roku 1908, opublikowanym na łamach parafialnego miesięcznika "Verbum" (nr 9 z września 1998 r., s. 4), a mówiącym m.in. o sprawie odbudowy wymienionej wyżej świątyni. Notabene biogram Hansa Poelziga zawiera Encyklopedia Wrocławia , wydana w roku 2000 (s. 644).

To było retoryczne pytanie, bowiem wiem że nie brał w tym udziału. Parafia była za biedna, aby zatrudnić tej klasy architekta jak H. Poelzig. Ponadto w internecie znajduje się spis prac H. Poelziga. Wymienia się tylko projekty przebudowy kościoła z 1904 r., które zamieszczam na stronie.

Ponadto nie rozumiem, dlaczego wytyka mi Pan, że w jednym miejscu piszę o Podiebradowiczach, a w innym o Podiebradach. Czyżby naprawdę nie wiedział Pan, że określenia: Podiebradowie i Podiebradowicze , podobnie jak Podiebrad i Podiebradowicz , można używać zamiennie, choćby po to, aby się zanadto nie powtarzać? W moim tekście, nawiasem mówiąc, występują także inne określenia, używane przeze mnie zamiennie. Bogate i różnorodne

W żadnym znanym mi wydawnictwie nikt nie używa jednocześnie określeń Podiebradowie i Podiebradowicze. Chyba że się pisze o ojcu i synach. Ale w Przewodniku w tym kontekście nie użyto obu brzmień nazwisk. Tworzy to bałagan. Czytelnicy będą sądzić, że są to różne rody (osoby). Pisze Pan, że czynił tak - "Aby się zanadto nie powtarzać" - analogicznie można było pisać Wirtembergowie i Wirtembergowicze, Brunszwikowie i Brunszwikowicze itp. Byłoby jeszcze bogaciej i różnorodniej. Dlaczego tego nie uczyniono ? Prawda jest niestety inna - w pośpiechu przepisał Pan dwie formy nazwiska stosowane w różnych źródłach.

Stwierdza Pan, że "większość informacji jest oparta na starych źródłach". Czy to ma być zarzut? Jeśli tak, to zarzut ten jest chybiony. Bibliografia przewodnika w sumie obejmuje 37 źródeł (książek i artykułów z czasopism). Aż 20 pochodzi z lat 1997-2005. Przy okazji chwali się Pan, że na Pańskich stronach internetowych "znajdują się prawdziwsze informacje". Co to znaczy "prawdziwsze informacje"? Proszę Pana, zgodnie z logiką formalną, albo coś jest prawdziwe, albo nie jest, innej możliwości nie ma.

Jest to naturalnie zarzut. Bowiem najnowsze źródło informacji znajduje się na tej stronie. Brak adresu tej strony www w Bibliografii to uchybienie metodologiczne (nieznajomość literatury przedmiotu). Nawet nie skorzystał Pan z jednego z nowszych źródeł z 1995 r - "Zabytki Oleśnicy" autorstwa prof. Mirosława Przyłęckiego. Co dało się zrazu zauważyć w błędnych informacjach.

Ten Pański niebywały podział informacji na prawdziwe i "prawdziwsze" wywołuje we mnie zdumienie, bo przypomina mi nowomowę rodem z prasy partyjnej PRL-u.

Tu zauważa się Pana wysoką kulturę dyskusji merytorycznej. Trudno znaleźć w historii Oleśnicy absolutnie pewne informacje - najczęściej są one zbliżone (bardziej lub mniej) do prawdy. A Pan nawet z częściowo prawdziwych informacji - robi błędne, poprzez nieuważne przepisywanie (np. informacja o herbach ze str. 52 książki M. Starzewskiej.).

Zatrzymajmy się chwilę nad ważną kwestią wspomnień tych mieszkańców Oleśnicy, którzy przybyli do niej tuż przed lub zaraz po zakończeniu II wojny światowej, czyli w pierwszej połowie roku 1945.

W Przewodniku napisano "Zajęła [Armia Czerwona] miasto, które kończąca się wojna oszczędziła". To, że miasto zajęto bez żadnych walk i zniszczeń, i dopiero w maju 1945 r. je spalono - to typowa propaganda nie odpowiadająca prawdzie, nie oparta na żadnym wiarygodnym (naocznym) źródle. Prawdę o tym okresie można znaleźć na mojej stronie.

Wzmianki o tym, że sprawcami pożarów zabytkowych budowli naszego miasta byli żołnierze okupacyjnych wojsk sowieckich znalazły się również w następującej książce: Halina Gorzkiewicz, Wierny Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie. Ksiądz Infułat Franciszek Sudoł 1903- 1990" , Oleśnica 2003, s. 65-66 i 110. W tej niezwykle rzetelnej i solidnie udokumentowanej, co warto tu podkreślić, publikacji

Nie zauważyłem na wymienionych przez Pana stronach książki H. Gorzkiewicz żadnego (!!!) udokumentowania podanych informacji.

Ja nie daję do zrozumienia, że ten kościół spalono podczas walk o miasto 24 stycznia, tylko powołuję się na informacje o tym ze znanego Panu artykułu S. Kokota., do którego Pan się nie odniósł w czasie jego drukowania. Trzeba czytać co napisałem, a nie dopasowywać tekst do Pana potrzeb polemicznych

Ja o tym publicznie piszę od 3 lat na swojej stronie. Także o tym m. in. pisywałem do Panoramy Oleśnickiej kilka lat temu.

Wszak wzmiankowana książka Haliny Gorzkiewicz już od trzech lat znajduje się w czytelniczym obiegu, zatem nie mógł Pan jej nie przeczytać.

Chciałbym również zapytać dlaczego Pan nie napisał o ewidentnych błędach w tej książce (np. książe oleśnicki - piastowicz Henryk II Pobożny). I mnie to każe czynić. Ja nie zajmuję się historią parafii oleśnickiej.

Jeżeli nie jest Pan w stanie dać wiary moim słowom, co wcale by mnie nie zdziwiło (w końcu nie jestem wytrawnym historykiem, tylko zwykłym polonistą, jedynie zafascynowanym historycznym Śląskiem), zachęcam Pana do lektury kompetentnego źródła: Wojciech Mrozowicz, Krypta wirtemberska w kościele Zamkowym w Oleśnicy , Oleśnica-Wrocław 2004, s. 5-6 i tablica genealogiczna (z informacją: "Sylwiusz Nimrod, ks. oleśn. od 1648" ).

Ja miałem obiekcję do tego, że w jednym miejscu podaje Pan datę objęcia księstwa przez Brunszwików - 1792 a w drugim -1795. Także prawdą jest to co napisałem "To samo dotyczy Wirtembergów, którzy dostali oficjalny dokument w styczniu 1649 r." Pisze o tym Głogowski S. Genealogia Podiebradów. Gliwice 1997. Cytuję "Kancelaria cesarska z datą 19 stycznia 1649 r. we Wrocławiu wystawiła dyplom nadający księstwo oleśnickie księciu Sylwiuszowi Nemrodowi Wirtemberskiemu i księżniczce Elżbiecie Marii ziębicko-oleśnickiej w lenno dziedziczne w ich potomkach w linii męskiej i żeńskiej." Dr W. Mrozowicz mógł przyjąć datę zhołdowania za formalne objęcie księstwa. Tylko trzeba na początku pisania książki założyć co przyjmujemy za datę objęcia księstwa - datę zhołdowania czy datę wystawienia dyplomu przez kancelarię cesarską i tego się trzymać. Ja przyjąłem datę wystawienia dyplomu jako najczęściej podawaną i nie powodującą sporów.

A może zwyczajnie nie odpowiada Panu obraz dziejów Oleśnicy, nakreślony w przewodniku? Woli Pan inny? Na przykład wyłaniający się z tekstów, które umieścił Pan na swych stronach w internecie?

Jeden z nich stanowi fragment książki By inni mogli żyć spokojnie. Z dziejów walk o utrwalenie władzy ludowej na Dolnym Śląsku , wydanej w roku 1967 pod redakcją Mariana Orzechowskiego, peerelowskiego historyka, absolwenta sowieckiego Uniwersytetu Państwowego im. A. A. Żdanowa w Leningradzie, późniejszego sekretarza KC PZPR i zastępcy członka Biura Politycznego KC PZPR. Publikacja fragmentu takiej ideologicznej i propagandowej książki musi być dziś - już w wolnej i demokratycznej III Rzeczypospolitej - opatrzona odpowiednim, historycznym komentarzem.

Jednak Pan na to się nie zdobył. W związku z tym zasadne wydaje się pytanie, czy nie próbuje Pan rehabilitować - w kilkanaście lat po upadku komunizmu w Polsce - funkcjonariuszy komunistycznej bezpieki, którzy tuż po II wojnie światowej, współdziałając z sowieckim NKWD, na siłę wprowadzali w naszym kraju system komunistyczny. Ich zbrodniczą działalność historiografia PRL-u eufemistycznie nazywała właśnie "utrwalaniem władzy ludowej".

Kilkanaście dni temu - 13 lipca 2006 r. umieściłem w dziale Nowości tekst przysłany mi przez Internautę. W nim jest wiele ciekawych, istotnych i nieznanych informacji rozszerzających historię miasta. W związku z tym, że moją stronę głównie czyta wykształcona inteligencja nie śmiałem go komentować. Ponadto nie uważałem tego za stosowne, gdyż czas komentowania informacji historycznych na prawidłowe i nieprawidłowe mamy za sobą.

Pana tekst umieściłem aby zobrazować czytelnikom strony Pańską kulturę dyskusji. Jeśli się nie ma argumentów merytorycznych to niektórzy na zakończenie dyskusji mówią"a twoja matka to k...", I jest to ten sam poziom.

I jeszcze jedna rzecz. Jesienią obecnego roku powinna ujrzeć światło dzienne (...), naukowa monografia historii Oleśnicy pióra wspomnianego dra Wojciecha Mrozowicza. Otóż sądzę, że nasz spór rozstrzygnie właśnie ta publikacja, która, mam taką nadzieję, stanie się wręcz kanonicznym źródłem wiedzy historycznej o naszym zabytkowym mieście.