Centrum Szkolenia Inżynieryjno – Lotniczego w Oleśnicy

W 1990 r. rozpoczęto restrukturyzację Wojska Polskiego. W jej wyniku (na podstawie zarządzenia szefa Sztabu Generalnego WP nr 33 z dnia 25.08.1993 r. i zarządzenia dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej nr 073 z dnia 10.08.1994 r. w sprawie reorganizacji szkolnictwa wojskowego WLOP i utworzenia Centrów Szkolenia) l września 1994 r. połączono COSSTWL i zamojską Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych (TSWL) tworząc w Oleśnicy Centrum Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego (CSIL).


Odznaka CSIL	Koszary CSIL

Powstanie CSIL rozpoczęło nowy etap działalności szkolnictwa lotniczo - technicznego. Realizując dotychczasowe zadania COSSTWL, TSWL oraz rozwiązanego w końcu lat dziewięćdziesiątych 41. Ośrodka Szkolenia Specjalistów Samochodowych z Tomaszowa Mazowieckiego, stało się ono jedyną w Polsce szkołą przygotowującą techników i mechaników obsługi technicznej samolotów naddźwiękowych, dodźwiękowych, śmigłowców i sprzętu naziemnego zabezpieczenia techniki lotniczej dla potrzeb Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Lotnictwa Marynarki Wojennej, Lotnictwa Wojsk Lądowych i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. 29 kwietnia 1995 r. ustanowiono odznakę szkoły, a 30 kwietnia 1995 r. CSIL otrzymało: „Akt dziedzictwa tradycji” polskiego szkolnictwa lotniczo - technicznego od 1918 r. 2 marca 1996 r. minister obrony narodowej wręczył Centrum nowy sztandar, ufundowany przez społeczeństwo Oleśnicy i regionu.
OBSADA PERSONALNA NAJWAŻNIEJSZYCH STANOWISK W CSIL

Połączenie zadań COSSTWL i TSWL nie spowodowało zwiększenia liczby kadry w nowo powstałym CSIL. W porównaniu z COSSTWL etat CSIL był mniejszy. Przewidywał zatrudnienie w szkole 165 oficerów, 105 chorążych, 78 podoficerów i 100 pracowników cywilnych. W związku z tym część starszej kadry dawnego COSSTWL zwolniono do cywila. Z rozwiązanej zamojskiej TSWL tylko 7 oficerów podjęło pracę w Oleśnicy. W tej sytuacji najważniejsze stanowiska w CSIL objęła kadra dawnego COSSTWL. Centrum kierował komendant. Jego organem doradczym była Rada Pedagogiczna. Zastępcy komendanta, główny księgowy i ksiądz kapelan tworzyli komendę szkoły (obsadę personalną najważniejszych stanowisk w CSIL ilustruje załącznik nr 3. W CSIL utworzono trzy stanowiska zastępców komendanta: do spraw szkolenia, do spraw ogólnych i do spraw logistyki. Podporządkowane im piony organizacyjne były najważniejszymi elementami działalności szkoły.

• Pion ogólny (kierowany przez zastępcę komendanta CSIL do spraw ogólnych) - pełnił funkcję administracyjno – ewidencyjną i realizował zadania związane z działalnością społeczno – wychowawczą i kulturalno – oświatową. Ponadto kadra tego pionu zajmowała się sprawami gotowości bojowej szkoły, porządku wojskowego oraz prowadziła zajęcia ogólnowojskowe ze słuchaczami i kadrą CSIL.

• Pion szkolenia (podległy zastępcy komendanta do spraw szkolenia) - w jego ramach Oddział Szkolenia zajmował się planowaniem, organizacją i zabezpieczeniem szkolenia w CSIL. Proces kształcenia realizowała kadra cykli przedmiotowych (samolotów i śmigłowców, uzbrojenia, osprzętu, radiotechnicznego, zabezpieczenia techniki lotniczej, ogólnowojskowego, przedmiotów humanistycznych) i eskadry technicznej.

• Pion logistyki (podporządkowany zastępcy komendanta do spraw logistyki) – zabezpieczał działalność szkoły pod względem kwatermistrzowskim i technicznym.

Była ona nadal głównym ogniwem działalności dydaktyczno-wychowawczej CSIL. Przyjmowano do niej absolwentów cywilnych szkół średnich, których w okresie 2 lat przygotowywano do wykonywania obowiązków technika lotniczego w specjalnościach:

Słuchaczy przygotowywano do obsługi technicznej konkretnego typu statku powietrznego (An –2, TS – 11 „Iskra”, MiG – 21, Su – 22, MiG – 29, Mi – 2, Mi – 8, Mi – 24, W – 3 „Sokół”). Program kształcenia kadetów SChPTL liczył 2448 godzin zajęć i podzielony był na 3 działy: ogólny (476 godz.), kierunkowy (665 godz.) i specjalistyczny (1307 godz.). Systematycznie go wzbogacano o informacje związane z najnowszymi osiągnięciami techniki lotniczej, uzyskiwane dzięki współpracy CSIL z: jednostkami lotniczymi, zakładami produkującymi sprzęt lotniczy, instytucjami naukowymi zajmującymi się sprzętem lotniczym i uczelniami prowadzącymi kształcenie na kierunkach lotniczych.

• Szkole Podchorążych Rezerwy – przygotowywała ona absolwentów wyższych uczelni cywilnych do objęcia stanowisk (w czasie wojny) w strukturze służby inżynieryjno – lotniczej eskadry lotniczej. Nauka podchorążych trwała 6 miesięcy (3 miesiące w CSIL i 3 – miesięczna praktyka w jednostce lotniczej).

• Podoficerskiej Szkole Zawodowej Specjalistów Technicznych Wojsk Lotniczych – w jej ramach organizowano 6 – miesięczne kursy przygotowujące starszych mechaników – podoficerów zawodowych.

• Szkole Młodszych Specjalistów – szkolono w niej personel techniczny najniższego szczebla (żołnierzy zasadniczej służby wojskowej) do objęcia stanowisk mechaników we wszystkich specjalnościach wojskowych służby inżynieryjno - lotniczej, służby wysokościowo - ratowniczej, sprzętu naziemnej obsługi statków powietrznych oraz lotniczej służby fotograficznej.

• Ośrodku Szkolenia Kierowców – głównym jego zadaniem było przygotowywanie mechaników - kierowców (kategorii „C” i „C+E”) samochodów ciężarowych (specjalnych) w specjalnościach:

• absolwentów Wojskowej Akademii Technicznej (w zakresie przygotowania ich do samodzielnej obsługi sprzętu lotniczego);

• pracowników lotniczych zakładów remontowych i zakładów produkujących sprzęt lotniczy;

• zagranicznego personelu lotniczego i technicznego na polskie statki powietrzne.

Ponadto Centrum wykonywało wiele zadań związanych z integracją lotnictwa polskiego z Sojuszem Północnoatlantyckim i perspektywami kształcenia specjalistów obsługi technicznej statków powietrznych państw zachodnich. M.in. nawiązało współpracę ze szkołami o podobnym profilu edukacji lotniczej w Niemczech (TSLw nr 1 w Kaufbeuren i TSLw nr 3 w Fassbergu), we Francji (Rochefort) i w Wielkiej Brytanii (Sleaford).

W CSIL stworzono dobrą bazę do nauki języków obcych i organizowano 5 – miesięczne kursy języka angielskiego dla kadry służby inżynieryjno – lotniczej Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, obejmujące 1, 2 i 3 poziom znajomości tego języka.

Bazę szkoleniową dawnej TSWL przewieziono z Zamościa do Oleśnicy do października 1995 r. W efekcie CSIL posiadało infrastrukturę dydaktyczną zabezpieczającą potrzeby kształcenia słuchaczy oraz doskonalenia praktycznego i instruktorsko – metodycznego kadry. Proces dydaktyczno - wychowawczy realizowano w salach wykładowych i laboratoriach cykli przedmiotowych, na lotnisku i w pododdziałach szkolnych. W Centrum znajdowało się 66 sal wykładowych, 14 laboratoriów, 4 aule, 3 sale audytoryjne, 3 gabinety metodyczne, 2 pracownie komputerowe i hala sportowa. W pomieszczeniach dydaktycznych można było jednorazowo pomieścić ok. 3000 słuchaczy.

Baza dydaktyczna była też zewnętrzną wizytówką szkoły. Prezentowano ją wycieczkom młodzieży szkolnej, delegacjom wojskowym i cywilnym odwiedzającym CSIL. Korzystało z niej także Dowództwo Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, które często organizowało w szkole konferencje, konkursy, zawody i zgrupowania sportowe.

Realizacja nowych zadań, dotychczas wykonywanych przez TSWL, początkowo nie była łatwa, gdyż tylko kilku wykładowców zdecydowało się na przeprowadzkę z Zamościa do Oleśnicy. W tej sytuacji konieczne było przeszkolenie części wykładowców i instruktorów dawnego COSSTWL. Skierowano ich na kursy i praktyki w jednostkach lotniczych. W efekcie do 1996 roku 57 żołnierzy CSIL zdobyło uprawnienia do obsługi samolotów dodźwiękowych i sprzętu zabezpieczenia techniki lotniczej. Pozwoliło to terminowo rozpocząć w Oleśnicy kształcenie słuchaczy w nowych „zamojskich” specjalnościach lotniczych. Zajęcia w szkole organizowała i prowadziła wysoko wykwalifikowana kadra wywodząca się gównie z dawnego COSSTWL. Posiadała ona gruntowne wykształcenie techniczne, humanistyczne i pedagogiczne. W szkole pracowało ośmiu oficerów posiadających stopień naukowy doktora, większość wykładowców cykli specjalistycznych była absolwentami Wojskowej Akademii Technicznej. Dzięki pracy kadry dydaktycznej i dowódczej w ciągu ośmiu lat działalności CSIL wyszkolono ponad 20 tys. techników i mechaników lotniczych.

Szkoła aktywnie współpracowała ze społeczeństwem Oleśnicy, była też jednym z głównych organizatorów przedsięwzięć kulturalnych, sportowych i patriotyczno- rocznicowych na terenie garnizonu.

W Centrum ważną rolę przypisywano kształtowaniu sprawności fizycznej słuchaczy i kadry. W wyniku jego reprezentanci odnosili wiele sukcesów w takich dyscyplinach, jak: lekkoatletyka, tenis ziemny, strzelectwo i biegi na orientację.

Duży wpływ na osiągnięcia sportowców szkoły miała działalność Wojskowego Klubu Sportowego „Oleśniczanka". Istniał od 1957 r. Jego działalność była platformą współdziałania sportowców wojskowych i cywilnych. Zawodnicy WKS „Oleśniczanka" odnosili wiele sukcesów na mistrzostwach Polski, Armii i maratonach organizowanych w różnych państwach świata, w czasie których zdobyli ponad 300 medali.

Centrum było również współorganizatorem masowych imprez sportowych. Wśród nich ważne miejsce zajmowały: Europejski Zlot Amatorskich Konstrukcji Lotniczych, Spadochronowe Mistrzostwa WP, Przełajowe Mistrzostwa Polski Seniorów i Młodzieży oraz coroczne Kontynentalne Mistrzostwa Armii CISM, Mistrzostwa Europy połączone z „Memoriałem Bogusława Psujka”.

Nieodłączną częścią życia kulturalnego szkoły był amatorski ruch artystyczny. Uczestniczyła w nim kadra, kadeci SChPTL i elewi SMS oraz młodzież szkół oleśnickich. Ich praca i zaangażowanie zaowocowały wieloma sukcesami. Np. laureatami na Przeglądach Amatorskiej Twórczości Artystycznej WLOP i WP były: Teatr Dziecięcy „Maskotki”, Teatr „Absurd” i kabaret „Wiesiołki” oraz soliści, wokaliści i recytatorzy.


Wojskowy tor przeszkód	Memoriał Bogusława Psujka

Ponadto, przy Klubie Garnizonowym prężnie działało koło modelarskie, którego wystawy modeli redukcyjnych cieszyły się dużą popularnością, przede wszystkim wśród dzieci i młodzieży zwiedzającej CSIL. Dla pasjonujących się rysowaniem i malowaniem utworzono koło plastyczne .

Nie zapominano również o rekreacji i wypoczynku kadry, żołnierzy i rodzin, głównie poprzez organizację festynów sportowo-rekreacyjnych, wycieczek turystyczno- krajoznawczych oraz wyjazdów na narty, rajdy piesze i rowerowe. W tym zakresie atrakcyjna była działalność turystyczna, organizowana i prowadzona przez Koło PTTK.

Ważne miejsce w panoramie kulturalnej CSIL oraz naszego regionu spełniała orkiestra wojskowa. Oprócz uświetniania imprez o charakterze wojskowym i patriotyczno-religijnym, posiadała ona bogaty i różnorodny program artystyczny, od musztry paradnej poczynając, po repertuar muzyki tanecznej, poważnej i koncertowej. Swój kunszt, umiejętności oraz układy marszowe orkiestra prezentowała wielokrotnie na Festiwalach Orkiestr Wojskowych zdobywając nagrody i uznanie jury, a także sympatię widzów i melomanów w Niemczech, Austrii, Holandii i Finlandii.

Wydawało się, że CSIL na trwałe wpisało się w krajobraz Oleśnicy. Jednak dalsza redukcja sprzętu i jednostek lotniczych (z ok. 900 samolotów, które posiadało lotnictwo polskie w końcu lat osiemdziesiątych, w 2002 r. pozostało ok. 200) spowodowała, że zmniejszyły się potrzeby w zakresie kształcenia techników i mechaników lotniczych. W związku z tym podjęto decyzję o rozwiązaniu CSIL – do końca grudnia 2002 r. W ten sposób zakończono, trwający od 1945 r., etap samodzielnego działania szkolnictwa lotniczo – technicznego. Kształcenie techników i mechaników lotniczych przeniesiono do Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie.